Ημέρα 1η:
… η αιώνια ανησυχία της πρώτης ημέρας κάθε αποστολής, να φορτωθούν όλες οι χορηγίες στο αεροπλάνο· 01:30 τα χαράματα· σαν όνειρο που έχουμε φτάσει στη Ρουάντα· εδώ τα πάντα τα βλέπω σκοτεινά, και από ψηλά και από χαμηλά· καμία απώλεια στις κούτες· η απόλυτη ικανοποίηση…
Ημέρα 2η:
… τη δεύτερη ημέρα ο Νείλος ποταμός είχε ήδη ξεπροβάλει· το καλωσόρισμα στην Ουγκάντα ήταν μοναδικό, όσο και εκείνα τα αμέτρητα ιπτάμενα ζωύφια στην είσοδο του αεροδρομίου που σαν να βρίσκονταν σε «εμφύλιο πόλεμο» πετούσαν και πεταλούδιζαν παντού… Φτάσαμε στο New Victory Primary School, διασχίζοντας τη ζούγκλα των οχτώ χιλιομέτρων… Η εορτή υποδοχής έβριθε από χαρά και χρώματα, μπαλόνια και γιρλάντες από ασπρόμαυρες εφημερίδες, παραδοσιακές στολές, τύμπανα και αφρικάνικο ρυθμό. Ο Ernest Basalirwa Kasami, ο διευθυντής, ένας γνήσιος πρεσβευτής της χώρας του, και τα παιδιά, υπόδειγμα πειθαρχίας και υπακοής· … μα πιο πολύ με είχαν συγκινήσει οι σημαίες, που καθεμία είχε πάρει με περηφάνια τη θέση της επάνω στο σκουπόξυλό της…· o ενθουσιασμός επάλλετο και σ’ έκανε μόνο να σκέφτεσαι την επόμενη δραστηριότητα· xασαποσέρβικο και Αλέ Ολά Ολέ, όλοι είχαν ξεχυθεί στο ξέφωτο και οι πρόβες μας κράτησαν έως ότου η έλλειψη φωτός μας θύμιζε ότι βρισκόμασταν στην Ουγκάντα, όπου όλα έπρεπε να είχαν ολοκληρωθεί μέχρι ο ήλιος να έδυε· … η ώρα του φαγητού ήταν μία ιεροτελεστία· στην αρχή φαινόταν δύσκολο να χορτάσεις με χυλό από καλαμποκάλευρο και νερό, μα στην πορεία συνήθιζες· στην Τζίντζα είχαν όλοι τον τρόπο τους να μένουν ικανοποιημένοι…
Ημέρα 3η:
… ο θόρυβος από την τροπική καταιγίδα ήταν εκκωφαντικός. Το ίδιο τρομακτικές και οι κραυγές του πτηνού «Crane». Η τρίτη ημέρα είχε ξεκινήσει. Εκκλησιαστήκαμε και οι μικρές τάξεις μεταμορφώθηκαν σε μία μόνο μεγάλη, για να δεχθούν τη δική μας τη γιορτή και αδελφοποίηση· … «Η Ελλάδα είναι μία όμορφη χώρα, που βρίσκεται εδώ…», στη σφαίρα την παγκόσμια… Οι ομιλίες διαδέχονταν η μία την άλλην· κάποιες είχαν μεγάλη πρωτοτυπία και κάποιες άλλες μεγάλη διάρκεια. Το γράμμα του μικρού Έλληνα Νικόλα Ζευκιλή συνεπήρε, γιατί καλούσε σε ειρήνη και συναδέλφωση τους ομοτίμους του με το όνομα Εμμανουέλ, αλλά και όλα τα παιδιά της Αφρικής. Οι δώδεκα καλύτεροι χορευτές του σχολείου ανυπομονούσαν να φορέσουν τα κοστουμάκια τους για την παράστασή μας.· … κάποιες στιγμές η μουσική χανόταν, μα ήταν πιο δημιουργικό να χορεύεις και απλά να την φαντάζεσαι· … το δυνατό χειροκρότημα με την αμφιθεατρική ηχώ κάπου με παραλήρησε κι ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, οι σφραγίδες και υπογραφές μας ήδη είχαν ήδη επισημοποιήσει την έναρξη μίας νέας συνεργασίας σε θέματα πολιτισμού κι ανθρωπισμού. Στο σχολείο μας όλα γίνονταν σήμερα και ταυτόχρονα. Ένα μέτρο πιο πίσω, στο σκηνικό ο Ντάουρα Χουσείν με τους φίλους του να ενώνουν τις μεγάλες σημαίες μας στον πίνακα, με μία χωμάτινη πέτρα ανάμεσα και να στήνουν τα τραπέζια, για να υποδεχθούν ανοιχτές όλες τις χορηγίες, ρούχα, μολυβια, γόμες και στυλό, κοσμήματα, υποδήματα, σακίδια σχολικά και είδη φαρμακευτικά, ποικίλα εκπαιδευτικά, χριστιανικά, χίλια δύο ελληνικά, και ό,τι βάλει ο νους σου…· και τί κι αν το τραπέζι δεν άντεξε απ’ το βάρος και τα ποδάρια του αποσυναρμολογήθηκαν, τίποτε δε θα μπορούσε ν’ αναστατώσει τα εκατοντάδες παιδιά, που περίμεναν υπομονετικά σε σειρές για να λάβουν το δωράκι που τους αντιστοιχούσε. Για τη δημιουργία της πολυπόθητης φωτογραφίας «Thank you», σε 14 παραλήπτες χορηγούς, χρειάστηκαν τριακόσια παιδιά, δέκα αρχηγοί να συντονίζουν, μπόλικο χαρτί ανάγλυφο σαν από μπιμπίκια καμωμένο, τα εννέα χρωματιστά πατρόν που μας έδωσε ο Φάνης, λίγη φαντασία, πολλή αγάπη και μία και μισή ώρα, όπως θα σχολίαζε χαμογελώντας ο Γιάννης. Τη θέση της τελευταίας πόζας για απόψε είχε διαδεχτεί, μαζί με τις πρώτες ψιχάλες της βροχής, και η συνέντευξη στο Smart F.M, 98, 4, που μεταδιδόταν σε μία γλώσσα που εγώ δεν καταλάβαινα, αν κι εγώ μιλούσα. Για τη δημοσιογράφο Doroity Mukasa ωστόσο, όλα ήταν φυσικά, το ίδιο και για τους ακροατές της χώρας… Η νύχτα μόλις ξεκινούσε και θα ευχόσουν να μην τελείωνε ποτέ…, μέχρι που μας έμελλε απόψε να χαθούμε, σ’ ένα μέρος όπου το απόλυτο σκότος της «κατοικημένης» περιοχής δε χωριζόταν από το τοπίο της άγριας πανίδας, κι όπου ανάμεσα από τα φυλλώματα των πανύψηλων δέντρων μπορούσε να ξεπηδήσει από γαζέλα μέχρι γορίλλας, οπόταν και συνειδητοποίησα τι σήμαινε φως της ημέρας και ευχαριστία στο Θεό, για όσα δε συνέβησαν και θα μπορούσαν να συμβούν…
Ημέρα 4η:
… το αίσθημα της πείνας για φυστικοβούτυρο, αφρικάνικο τσάι και αβγό με άσπρο κρόκο, σ’ έκανε να ξυπνήσεις προ της ώρας σου. Ήταν η τέταρτη και τελευταία ολόκληρη ημέρα. Ο ιερέας του χωριού Pastor Fred Mwanje μας χώρεσε και τους δώδεκα στο αυτοκίνητό του. Πρώτη μας στάση το Σχολείο «Hope Center» και οι εκατόν είκοσι μαθητές του· … ήταν τότε που αντικρύζοντας τη θέα, κατάλαβα πως υπάρχουν και πιο φτωχοί απ’ τους φτωχούς· … λίγα τετράδια στιβαγμένα, με ετικέτα «super star» για ένα μαθητή- μελλοντικό αστέρι, μια καραμέλα, ένα ξανθό μπισκότο και λίγο νερό σε νάυλον σακουλάκι, μα στην απόλυτη ευτυχία του «μέκε μέκε, μέκε α μπίγκα σάιρκλ» (φτιάξτε, φτιάξτε, φτιάξτε ένα μεγάλο κύκλο), δεν επιτρεπόταν να σκεφτείς τίποτε μελαγχολικό. Τραγουδήσαμε και χορέψαμε ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς, ποντιακά, ισπανικά και χαρωπά τα δυό μου χέρια, αλλά και το αγαπημένο waka waka των παιδιών της Αφρικής. Οι χορηγίες θα μοιράζονταν κι εδώ βάσει του μέτρου του δικαίου και του αναλογικού, όσο το άδικο κι άλογο, που επεφύλασσε για την Ουγκάντα η ζωή, μπορούσε να επιτρέψει. Ανάμεσα σε μάτια που κοίταζαν με περιέργεια τη στρογγυλή σφραγίδα, εμείς αδελφοποιηθήκαμε, γιορτάσαμε και κάπου εκεί αποχαιρετιστήκαμε. Ο χρόνος κύλησε γοργά, σαν το τηλεκατευθυνόμενο με ξύλινο βεργάκι λάστιχο μιας ρόδας, που κάποια παιδιά έσερναν με νάζι στους λασπωμένους δρόμους. Στα παραδοσιακά σπίτια του Μπίκο, εγώ χάθηκα στις διηγήσεις του κ. Φίλιπ, που στέγαζε τη δεκαμελή οικογένειά του σε δύο μόνο τετραγωνικά, ενός σπιτιού πλεκτού με χώμα, κορμούς λεπτούς και τροπική βροχή… Κι όσο βούιζε η κόρνα, κάθε παιδί διάλεγε κι από ένα μαγιώ, αρκεί να εφάρμοζε κατά το δυνατόν στο σώμα· … ψαράκι ένα, ψαράκι δύο, η έξοδος για την κολύμβηση ήταν τ’ ομορφότερο δώρο όλου του χρόνου, που μύριζε πρωτόγνωρα, σαν λάδι από καρύδα. Με τον τελευταίο χυμό των φρούτων του πάθους στη χώρα των παθών και λίγο ζυμαράκι ξεροψημένο, με γέμιση από πέντε σκόρπια μπαλάκια αρακά «subusa», η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει. Γράμματα και αριθμοί ενός ελληνικού αλφαβήτου, ο ελληνικός και ουγκαντανός εθνικός ύμνος, Ελλάδα αντήχησε παντού…· εκείνο το βράδυ, κάποιοι αντήλλαξαν χειρόγραφες επιστολές, κάποιοι παρήγγειλαν μια κούκλα, ένα ζευγάρι πέδιλα ή ένα playstation, κι ας έλειπε το ρεύμα, κάποιοι παρέμειναν στον πίνακα της τάξης, ν’ αναπαράγουν διάφορα ελληνικά με άσπρη κιμωλία, άλλοι εκμυστηρεύτηκαν «come back, I love you και I’ll miss you», κάποιοι απομονώθηκαν εκεί, κοντά στη βρύση, κρύβοντας το βουρκωμένο βλέμμα τους πίσω από το ρηχό τους πλαστικό δοχείο, και κάποιοι άλλοι αρκέστηκαν στο να μετρούν σπυρί σπυρί το ρύζι και το «posho». Όλοι όμως, θα κρατούσαμε βαθειά στην καρδιά μας την αξέχαστη ανάμνηση μιας ανθρώπινης προσέγγισης, που δεν εξαρτάτο απ’ την περίσσεια των υλικών αγαθών, μα την απόλυτη ειρήνη…
Ημέρα 5η:
… 05:20 τα χαράματα της πέμπτης ημέρας, στο Entebbe, και το αεροπλάνο είχε πάρει ήδη το δρόμο της επιστροφής για την Ελλάδα. Μα, τα παιδιά στην Ουγκάντα θα συνέχιζαν να μετρούν στα ελληνικά… Μία ημέρα μετά, με φόντο το ξύλινο τροπικό καφέ και το πράσινο της άγριας χλωρίδας, μία λεοπάρδαλη θα εισέβαλε στο «New Victory Primary School», κατασπαράζοντας εννέα κατσίκες… Στη χώρα των θαυμάτων όλα εκτυλίσσονταν διαφορετικά από τα αναμενόμενα.
«Oh Mama Africa, Oh Mama Africa, le, le, le, le, le, le, ley…»
Αυτούσια αποσπάσματα από το Ημερολόγιο της Ελένης Μαντρατζή, Αποστολή Ειρήνης, Βαλκανική Αμφικτυονία, Ουγκάντα, 2- 6 Νοεμβρίου 2012
Η Βαλκανική Αμφικτυονία, εκπροσωπούμενη από τους Δρα. Ελένη Μαντρατζή, δικηγόρο, πρόεδρο και κ. Ιωάννη Λευκοφρύδη, εκδότη της Εφημερίδας Δημοπρασιών και Πλειστηριασμών, μέλος, βρέθηκε στην Τζίντζα της Ουγκάντα, μεταξύ 2- 6 Νοεμβρίου 2012, πραγματοποιώντας αποστολή ειρήνης και αδελφοποιήσεως με τα Σχολεία New Victory Primary School και Hope Center, σε συνεργασία με την οργάνωση Aunties Angels, με έδρα την Ινδιανάπολη των Η.Π.Α. και την πρόεδρό της κ. Tiffany White.
Το Διοικητικό Συμβούλιο της Βαλκανικής Αμφικτυονίας εκφράζει τις θερμότατες ευχαριστίες του στον κ. Αποστόλη Αϊβαλή, επιχειρηματία, για την ευγενική υποστήριξη και σύσταση, όπως επίσης και στους μεγάλους χορηγούς Αεροπορική Εταιρεία «Turkish Airlines» και τους υπευθύνους της κ. Φρύνη Μπουργζαλή και κ. Κωνσταντίνο Αντωνιάδη, για την παραχώρηση του υπερβάρου, το Υπουργείο Τουριστικής Ανάπτυξης της Ελλάδος, την Εταιρεία Σημαιών και λαβάρων «Κοκκώνης» και τις υπευθύνους της κ. Σοφία, κ. Άννα και κ. Ελένη Κοκκώνη, το Ορθόδοξο Χριστιανικό Βιβλιοπωλείο «Φως», με υπεύθυνο τον κ. Χρήστο Ζαμπούρα, το Βιβλιοπωλειο «Papeterie» και την Οικογένεια Ρουσόγλου, το Δήμο Αγιών Αναργύρων, τον κ. Νικόλαο Ζευκιλή, επιχειρηματία, την κ. Xριστίνα Καπράλου, διευθύντρια Lapin, την κ. Ζωή Σουρλίγκα, διακοσμήτρια, την Οικογένεια Ιωάννη, Ελεάννας και Ναυσικάς Λεκοφρύδη, την Οικογένεια Χρήστου Κίτσιου, την κ. Αικατερίνη Γαλιτσίδου, αρχιτέκτονα, την Οικογένεια Γεωργίου Μαντρατζή, τον κ. Jhonmel Villasmil, καλλιτέχνη και την Οικογένεια Φάνη Μαντρατζή.
